سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر یا اَدرسیبل (Addressable)
این دسته از سیستم های اعلام حریق به منظور استفاده در پروژه های بزرگتر و به منظور شناسایی سریعتر موقعیت حریق استفاده می شوند.این پروژه ها شامل بیمارستان ها و مراکز درمانی بزرگ،هتل ها،دانشکده ها،ادارات بزرگ،مجتمع های تجاری با واحد های متعدد،مجتمع های اداری و مسکونی با واحدهای بالا و… می شوند. سیم کشی در این نوع سیستم ها به صورت حلقه یا لوپ است. یعنی سیم کشی از ترمینال خروجی لوپ در کنترل پنل شروع شده و بعد از عبور از تجهیزات مجددا به کنترل پنل و ترمینال ورود لوپ، وارد میشود. در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، تمام تجهیزات شامل انواع دیتکتورها، شستی ها، آژیرها، فلشرها، ماژول ها و… می توانند روی لوپ و در کنار یکدیگر قرار بگیرند و نیازی به مسیر مجزا برای کاشف های حریق (دیتکتورها و شستی ها) و تجهیزات اعلام کننده ی حریق (آژیرها و فلشرها) نمی باشد
در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر، هر قطعه (Device) یک کد یا آدرس مختص به خود می گیرد و برای آن کد در کنترل پنل، آدرس یا لیبلی از محل نصب ثبت می شود. بدین منظور در زمانی که برای مثال دیتکتوری در وضعیت حریق یا خطا قرار بگیرد، شماره ی آدرس، نوع قطعه، زونی که در آن نصب شده است و مشخصات محل نصب، روی صفحه نمایش کنترل پنل اعلام حریق آدرس پذیر، نشان داده می شود. مطابق (تصویر شماره ۲) که خطای یک دیتکتور در زون شماره ۲ و لوپ شماره ۱ و آدرس شماره ۶۱ را نشان داده می دهد.
به طور معمول، تجهیزات آدرس پذیر از لحاظ قیمت بیش از دو برابر تجهیزات متعارف هستند.
در بیشتر سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر، امکانات نرم افزاری و تنظیمات متعددی وجود دارد که در پروژه های مختلف می توان این امکانات را بکار گرفت.از جمله این تنظیمات می توان تغییر سطح حساسیت دیتکتورهای دودی، تغییر کلاس حرارتی دیتکتورهای حرارتی، تغییر سطح صدای آژیرها، ایجاد مُد روز و شب، مُد مدیریت آلارم کاذب، برنامه ریزی رله ها، گروه بندی آژیرها و اختصاص آنها به زون ها و یا تجهیزات کشف حریق، ایجاد تاخیر در وصل آژیرها و… را نام برد.
کد دادن به تجهیزات اعلام حریق آدرس پذیر، در دو صورت سخت افزاری و نرم افزاری وجود دارد که در برندهای مختلف متفاوت است. در تجهیزاتی که به صورت سخت افزاری کد میگیرند، این کار به کمک دیپ سوئیچ ها، کلیدهای سلکتوری و یا کارت های آدرس دهی صورت می گیرد که اصطلاحاً به آن Hard Addressing می گویند. مطابق تصاویر زیر:
اما تجهیزاتی که به صورت نرم افزاری کد می گیرند ،بدون دیپ سوئیچ و سلکتور هستند و توسط دستگاه مخصوص Handheld Programmer یا کنترل پنل آدرس پذیر به صورت Auto Addressing کُد می گیرند. این روش کد دادن به تجهیزات بسیار راحت تر بوده و سرعت نصب و راه اندازی سیستم در پروژه را بالا می برد و همچنین خطای کمتری نیز دارد.
یکی از محاسن سیستم های آدرس پذیر این است که اگر به هر دلیلی مدار لوپ قطع شود، تجهیزات از کار نمی افتند بلکه از طرف دیگر لوپ تغذیه می شوند.(مانند تصویر زیر) در این حالت خطای قطع شدن لوپ روی کنترل پنل با عنوان مدار باز نمایش داده می شود.
اگر به هر دلیلی اتصال کوتاه روی لوپ رخ دهد، کنترل پنل خطای اتصال کوتاه را نشان می دهد و کل تجهیزات روی لوپ از مدار خارج می شوند. اگر مدت زمان زیادی لوپ در وضعیت اتصال کوتاه باقی بماند، ممکن است به کنترل پنل آسیب وارد شود. به همین منظور مطابق با دستورالعمل های سازنده تجهیزات اعلام حریق و هچنین استانداردهای طراحی و اجرا همچون NFPA72 باید ابتدای هر زون یک عدد ایزولاتور قرار گیرد. در این صورت اگر اتصال کوتاهی روی لوپ ایجاد شود، فقط تجهیزات بین دو ایزولاتور از مدار خارج می شوند و بقیه مدار به کار خود ادامه می دهد.در واقع تنها یک زون از مدار خارج می شود. ایزولاتورها باعث می شوند که تمام تجهیزات روی لوپ هنگام اتصال کوتاه از مدار خارج نشوند.
